Γεια σας μικροί χαρούμενοι αναγνώστες των
ιστοριών μου. Η μάλλον της πρώτης μου
ιστορίας, αφού αυτή ουσιαστικά είναι
και η πρώτη ιστορία που γράφω. Είμαι
ένας άνθρωπος που δεν σπούδασε κάτι
συγκεκριμένο, (άλλα σπούδασε άλλα έμαθε),
που εργάστηκε αρκετούτσικα χρόνια σε
Εστιατόρια Bar και Ταβέρνες,
και όταν τελικά το μεγάλο καράβι του
κόσμου τον πέταξε στην μαύρη Θάλασσα
και τον έκανε Ναυαγό πιάστηκε από έναν
υπολογιστή ως σανίδα σωτηρίας, και
προσπάθησε να επιπλεύσει, και να φτιάξει
την σανίδα του σε πραγματικό καράβι.
Είμαι
ο Χρήστος λοιπόν και μαθαίνω προγραμματισμό.
Μικρά τουβλάκια λέξεων που προσπαθούν
να φτιάξουν έναν κόσμο, έναν κόσμο
καλύτερο κατά προτίμηση, (έναν δικό μου
κόσμο τέλος πάντων που να μπορώ να χαθώ
μέσα από όσα με κυνηγάνε).
Έκανα
μια μικρή ανακάλυψη, που μου την έφερε
σαν δώρο ο Μορφέας στον ύπνο μου. Δεν
θέλω να σας περιγράψω ακριβώς το δώρο
που μου έδωσε. Εξάλλου η ύπαρξη ενός
μυστικού προκαλεί και ένα κάποιο μυστήριο
το οποίο είναι πάντα θετικό.
Θα
σας περιγράψω όμως με δικά μου λόγια το
ηθικό δίδαγμα της υπόθεσης με άλλα λόγια
το ρεζουμέ. Το ρεζουμέ είναι ότι με τον
τόσο φόβο που δεσπόζει την μέρα μου, και
αφού όλες τις λέξεις που προσπάθησα να
προφέρω για να εκφραστώ τις σταμάτησε
ο φόβος.
Γιατί
ναι, την ζωή μου την κυβερνάει ο φόβος.
Δαίμονες κοπανιούνται μέσα στο κεφάλι
μου στην προσπάθεια του να βγουν έξω
και να με φάνε.
Πλοκάμια
του κθούλου πετάγονται από την αλληλογραφία
μου και το Facebook και το
Omnia, αλλά και από το Twitter,
Θέλοντας να με φάνε επίσης.
Σκοτεινές συνελεύσεις γεμάτες σκόνη,
περιμένουν σε κάθε σοκάκι, με φοβερά
τέρατα μέσα τους, να θέλουν να σε
μεταφέρουν με νυσταλέους λόγους στην
εποχή της λήθης.
Τέλος
αλλήθωρα ζόμπι που δεν ξέρουν να κοιτούν
την δουλειά τους, σε ακολουθούν από πίσω
για να δουν, να μάθουν, να δικάσουν, και
να κουτσομπολέυσουν, για το πως τόλμησες
να βαδίζεις με ρυθμό την ζωή σου χωρίς
να ζητήσεις πρώτα άδεια χορού.
Από
την στιγμή που η ζωή μου είναι άρρηκτα
συνδεδεμένη με τον φόβο, ήταν σοφό να
χρησιμοποιήσω αυτό τον φόβο ως λίπασμα
για να ανθίσουν και να φυτρώσουν και να
ανθίσουν οι καλύτερες λέξεις μου. Και
στην τελική ας είναι και λίγο διαφορετικοί
οι καρποί των σκέψεων μου. Ποτέ δεν είχα
άλλωστε την απαίτηση να είναι όλα τέλεια,
(το μοναδικό που είχα απαίτηση ήταν να
είναι όλα ήρεμα, αλλά ούτε και αυτό δεν
έγινε).
Και
έτσι αποφάσισα να εκφραστώ με ιστορίες,
διηγήματα Τρόμου.
Η
Ελλάδα εν αντιθέσει με το τι πιστεύουν
πολλοί, είναι κατά την γνώμη μου ιδανικό
μέρος για ιστορίες τρόμου. Έχει πλούσια
ομορφιά, μεγάλη ένταση, και πάνω από όλα
έχει πολλά, πολλά μέρη για να χαθείς, γιατί πάντα...
...όλα
ξεκινάνε όταν ανακαλύπτεις ότι έχεις
χαθεί.
